Shoqëri viktimash

Sot në Shtetet e Bashkuara, pritet të merret një vendim i rëndësishëm për të nominuarin e presidentit Trump për anëtar të Gjykatës Supreme. Ditën e djeshme, në komitetet e senatit u diskutua mbi 8 orë në një seancë dëgjimore, ku morën pjesë Brett Kavanaugh dhe Christine Blasey Ford, një psikologe e cila akuzon Kavanaugh se ka tentuar ta përdhunojë rreth 35 vite më parë.

Në një shfaqje të pakëndshme politike, që tregon polarizimin e skajshëm të shoqërisë dhe institucioneve në SHBA, në një kohë të vërtetë dëshpërimi, ku një sërë faktorësh kanë sjellë një armiqësim midis fraksioneve politike dhe mbështetësve të tyre në shoqëri, një grup senatorësh republikanë, të frikësuar dhe nga protestat e mbështetësve të tyre në shtetet ku janë zgjedhur, po konsiderojnë të votojnë kundër vendimit të presidentit duke pranuar dështimin e një kandidature si Kavanaugh, si një figurë e denjë për një nga institucionet më të rëndësishme në SHBA dhe një nga shtyllat e demokracisë amerikane. Vendimi pritet të merret sot, dhe pavarësisht tij, ajo çfarë po ndodh në SHBA, tregon shumë qartë se në shtetin me influencën më të madhe politike në arenën ndërkombëtare, sistemi patriarkal, ai i shëmtuari ku figura e një burri në çfarëdo lloj profesioni vlen shumë herë më shumë se figura e një gruaje në të njëjtin pozicion me të, po tronditet e po kthehet në një sistem që po kundërshtohet jo vetëm nga grupet progresive të shoqërisë, por dhe nga disa nga konservatorët më të "patundshëm" deri dje.

Muajt e fundit janë quajtur nga shumë media të huaja si muajt e parë të epokës #MeToo. Lëvizja që nisi nga Hollywood-i, duket se po përfshin çdo fushë të jetës e jo më vetëm botën e kinematografisë dhe po ia del të përhapet dhe përtej Shteteve të Bashkuara, duke ndërgjejgësuar opinionin publik mbi anët e shëmtuara të sistemit që Kavanaugh dhe shumë të tjerë po përpiqen dëshpërimisht të mbajnë në këmbë.

E nëse do të kthenim sytë nga Shqipëria, është qesharake të thuash se ky sistem po tronditet dhe këtu, sepse në Shqipëri sistemi patriarkal paraqitet shumë më i shëmtuar sesa mund të jetë në perëndim. Struktura jonë e shoqërisë është një hibrid mes patriarkalizmit dhe paternalizmit, e nuk kemi vetëm të bëjmë me burrin mbi gruan, por kryesisht me 1-shin mbi të tjerët.

Xhisiela nuk është viktima e vetme, bashkë me të viktima janë sigurisht dhe policët në një vend ku dinjiteti personal dhe autoriteti i figurës shumëzohen me zero para forcës së 1-shit. Viktimë është vetë deputeti me djalin e tij, se fati i tyre ishte të ekzistonin në këtë hibridin patriarkalo-paternalist, ku ose do jesh me i forti ose do jesh viktima, e në trysninë e shoqërisë për të mos u shtypur me këmbë nga 1-shi, të gjithë duan të bëhen 1-sha, njëri duke denigruar partneren e duke e konsideruar atë si inferiore ndaj vetes, e tjetri duke denigruar autoritetin policor e duke treguar se për të ca ligje të shkruara e ca rregulla që cojnë një shoqëri përpara, s’kanë asnjë vlerë për aq kohë sa ai ka mbështetjen e një sërë viktimave të tjera të sistemit.

Viktima janë dhe gratë deputete, që përvec pasarelave në tapetin e kuq të Kuvendit e ndonjë takimi tek tuk me gra të dhunuara apo përfaqësuese të elektoratit, ku përmendin rëndësinë e grave në Shqipëri e se situata duhet ndryshuar, nuk mbahet mend ndonje veprim konkret i ndërmarrë prej ndonjërës prej tyre, për ndryshimin e situatës që në morinë e viktimave, ka dhe gra të shumta. Pra ashtu si deputeti, djali i deputetit, polici dhe Xhisiela, viktimat u shtuan dhe me 30 e kusur gra, që të grupuara në Aleancën e Grave deputete, nuk ja kupton njeri tamam funksionin që kanë në Parlamentin e Sistemit Hibrid e mbeten po aq të dështuara sa paraqitet dhe vetë sistemi.

Xhisiela është viktimë dhe sidoqoftë e vërteta e saj, nuk mbetet ky krimi i vetëm që mund të jetë kryer ndaj saj. Xhisielën e shumë të tjera si ajo, sot i gjejmë në cdo fushë të jetës e i hasim në rrugë përditë. Janë jo të pakta lajmet e dëgjuara ku vajza të përdhunuara e gra të dhunuara, kanë duruar për vite me rradhë poshtërimin dhe dhunën e janë ndjerë fajtore sepse mekanizmat mbështetës së shoqërisë, duke filluar nga familja e institucionet e deri te media apo politika, nuk duan t’ja dinë nësë vërtet ka ndodhur apo jo dhuna, por duan të dinë arsyen pse dhuna ka ndodhur se siç dëgjojmë rëndom, askush nuk të vret kot e po e kërkove vetë të keqen kështu gjërash priten të ndodhin.

Për Xhisielën nuk duhet mëshirë, nuk duhen deklarata bombastike të grave deputete apo personave me influencë të vërtetë vendimmarrje, nuk duhen rezoluta e nuk duhen as takime me gra te tjera të dhunuara. Për Xhisielën dhe të gjithë viktimat e tjera, madje dhe për djalin e deputetit dhe vetë deputetin, duhet ndryshuar perceptimi jonë mbi viktimën dhe duhet goditur hibridi. Cdo e keqe vjen nga lart, ashtu sic ndodh me cdo vendimmarrje në sistemin paternalist, e në hibridin tonë të përzier dhe me patriarkalizëm, nëse 1-shi ndodh të jetë dhe përfaqësues i “patriarkalizmit” të shëmtuar që përmenda sipër duhet goditur ai si përfaqësues e shtyllë mbajtës i sistemit të shëmtuar. Pavarësisht nëse e ndjen veten liberal ose konservator, të majtë a të djathë, kuptoje që për aq kohë sa vazhdojmë të përkrahim këtë sistem, herët a vonë viktima do jesh ti ose unë, nëse akoma jemi me fat të mos e ndjejmë prej kohësh veten viktimë.

-Kevin J.

All animals are equal, but some animals are more equal than others!

"Animal Farm" is a book, written by George Orwell and reflects events leading up to the Russian Revolution of 1917 and then on into the Stalinist era of the Soviet Union. The Soviet Union, he believed, had become a brutal dictatorship, built upon a cult of personality and enforced by a reign of terror. Orwell described Animal Farm as a satirical tale against Stalin ("un conte satirique contre Staline"), and in his essay "Why I Write" (1946), wrote that Animal Farm was the first book in which he tried, with full consciousness of what he was doing, "to fuse political purpose and artistic purpose into one whole".

To learn more about the symbolism in Animal Farm: https://goo.gl/kYH3HY

Enjoy the animated movie!

Të gjitha kafshët janë të barabarta, por disa kafshë janë më të barabarta se të tjerat!

"Ferma e Kafshëve" është një libër, i shkruar nga George Orwell, i cili reflekton ngjarjet që çuan në Revolucionin Rus të vitit 1917 dhe më pas në epokën staliniste të Bashkimit Sovjetik. Bashkimi Sovjetik, ishte kthyer tashmë në një diktaturë brutale, të ndërtuar mbi një kult të frikshëm personaliteti i cili zbatohej përmes një sundimi terrori. Orwell e përshkruan Fermën e kafshëve si një tregim satirik kundër Stalinit ("un Conte Satirique Contre Staline"), dhe në esenë e tij "Pse shkruaj" (1946), shkroi se Ferma e Kafshëve ishte libri i parë në të cilin ai u përpoq "për të bashkuar qëllimin politik dhe qëllimin artistik në një tërësi".

Nevoja urgjente për legalizimin e kanabisit në Shqipëri

Vitet 90’ e gjetën Shqipërinë të papërgatitur në shumë fusha, të cilat njëra pas tjetrës filluan të shkaktojnë plagë të rënda sociale që na kanë sjellë në këtë gjendje pesimiste ku jemi sot, ku pozitiviteti dhe rritja e mirëqënies apo treguesve të ndryshëm ekonomikë e social, shpaloset vetëm në statistikat e INSTAT-it. 

Një fenomen që na ka ndjekur pa ndërprerje gjatë këtyre 3 dekadave, e që ka qenë i pranishëm në rritjen e disa brezave tashmë, ka qenë qasja e lirë ndaj bimëve narkotikëve, nga kanaboidet e deri te drogërat më të forta. 

Elementët kriminal të shoqërisë kanë ditur të shfrytëzojnë më së miri mosdijen e popullsisë e duket se sot po krijojnë një qeveri, zor ta quash të nëndheshme, e cila pazaret dhe trafikimin e ka të mirëorganizuar e madje ndonjëherë konkuron denjësisht dhe burokracinë institucionale.

Pjesë e mosdijes dhe ushqyese e saj, bëhet sigurisht dhe politika, e cila në retorikën e saj të përditshme, me papërgjegjshmërinë më të madhe, e kthen kanabizimin e vendit në pjesë të diskursit politik, pa ofruar zgjidhje e vetëm duke hedhur akuza nga njëri kamp politik në tjetrin.

Disa kilometra larg Tiranës, kryeministri i Maqedonisë fqinje, në vitin e dytë të legalizimit të kanabisit për përdorim farmaceutik në vend, lëshon një deklaratë të guximshmë në mbështetje të lehtësirave të mëtejshmë për 'industrinë' e kanabisit. Nuk besoj se politikanët e Maqedonisë fqinje, kanë më eksperiencë në politikëbërje se kollosët tanë të mendimit politik, nuk besoj as se populli maqedonas është më i emancipuar e më i informuar në tema të tilla, por padyshim politika që Maqedonia po ndjek ndaj fenomenit të izoluar të kultivimit të narkotikëve në vend, është shembull për tu ndjekur.

Në një raport mbi prodhimin e paligjshëm të kanabisit në Maqedoni, thuhet se ky kultivim është sporadik e thuajse inekzistent, pasi kanabisi i mbjellë në Shqipëri është i një cilësie superiore dhe mjafton për të plotësuar nevojat e tregut maqedon.
Me pak fjalë, ajo Maqedonia që shumë na bezdis, që shpëshherë merret si shembull negativ i ecurisë së një vendi në Ballkan, ditka të bëj politika të zgjuara, t’i implementojë ato dhe madje dhe të shfrytëzojë ‘fatkeqësinë’ e Shqipërisë fqinje për interesat e saj ekonomikë. Ata fatkeqësinë tonë e kthejnë në industri, ne industrinë e kemi akoma në nivele të prodhimit dhe krehjes së leshit industrial.

Në 2018, rinia shqiptare nuk është më aq e painformuar për narkotikët, e fatkeqësisht ky informim nuk ka ardhur as nga familja e as nga shkolla, por nga vetë shoqëria dhe eksperiencat e përplasjes së brezave të ndryshëm me narkotikët, për shumë prej të cilëve, kemi akoma frikë tu përmendim emrin.

Sot ndihem vërtet i lumtur që midis bashkëmoshatarëve të mi, ka shumë djem dhe vajza mjaftueshëm të informuar, të cilët dinë efektet pozitive dhe negative të së gjithë substancave narkotike, mes tyre dhe duhanit. Ndërkohë që duhani importohet e eksportohet, taksohet dhe reklamohet në forma të ndryshme e është prezent në shumë familje, kur vjen fjala te kanabisi, burgjet vazhdojnë të mbushen me adoleshentë dhe injoranca vazhdon të thellohet dhe më shumë, kur përpara një fenomeni kaq të përhapur dhe pjese të jetës së përditshme, lehtësisht të aksesueshëm dhe ndaj së cilit ekspozimi është i pashmangshëm, politika jonë bën atë që di të bëjë më mirë, të jëtë shterp dhe e pafuqishme për të vepruar.

Përpos rinisë së larguar tashmë nga vendi e që zor të kthehet apo të dojë të qëndrojë këtu, një numër shumë i madh të rinjsh që jetojnë në Shqipëri, rrezikojnë përditë të bëhen viktimë e injorancës dhe paaftësisë politike të vendit për të gjetur zgjidhje, rrezikojnë të përfundojnë në burg e të kthehen në kriminelë të ‘shkolluar’, vetëm prej kokëfortësisë së disa individëve që fatkeqësishtë drejtojnë këtë vend.

Kanabizimi ka ndodhur e nuk ka më kthim pas dhe sa të gjejmë fajtorët e se kush mbolli farën e parë të hashashit, le të fokusohemi në zgjidhje të mirëfillta e afatgjata, që përvec se do sillnin një super përfitim ekonomik për vendin, do të dekriminalizonin një veprimtari që sot është bërë e rëndomtë për shumë individë e familje.

I legalizuar apo i pa legalizuar, era e hashashit të ndjek në cdo oborr shkolle e shkallë pallati dhe sinqerisht shteti ynë e ka provuar me dhjetëra herë se është i paaftë në ndërgjegjësimin e qytetarëve për efektin negativ të narkotikëve (rasti i konsumimit të duhanit), prandaj boll me retorikë boshe politike, nuk duam të bëni ndonjë mrekulli, por sikur fqinjët të ndiqnim në disa aspekte të politikbërjes, do jetonim definitivisht në një vend më të mirë.

-Kevin

No country for young men

As the world faces great challenges, some of which may threaten the future of western democracies in the following years, stagnant countries like Albania are still facing problems that originate mostly from internal factors, many of them created during the transition process from an isolated regime to a globalizing world, which still continues until these days.

As countries with a relatively young population, we tend to focus on short term solutions, believing that many problems are better to be dealt with in the future, because hopefully the next generations will be living in better conditions. We take the transition process of our societies for granted and we see it as a self developing process, that will automatically launch us into a more prosperous future. 

Our mindset, beliefs, views and mentality directly affect the future generations, and they have done so, since the beginning of the 90's, when with great hope and not a very clear vision, Albania started walking down the long path towards EU.

© Barbara Kruger

27 years later, we the millenials and post-millenials of Albania, are suffering from problems that affect our everyday life here. 

Unemployment numbers remain high, emigration is still seen as the only way to escape this reality and when it comes to decision-making, we are deprived from debate and inclusion, leaving coffee shops, as the last remaining option, where at least we can discuss our problems, although even there we should always keep our voices low. During coffee breaks, which here can be numerous during the day, you can hear and understand how powerless and excluded young people feel in Albania. 

Some people could say that it’s the same in all developing countries, but the disappointment of the youth here is becoming something permanent and during the 3 decades of transition, never has a voice been heard.

Daily commuting is very difficult in Tirana and not because of logistic factors, but because my city is growing beyond expectations. In Tirana lives currently 1/3 of all Albanians and most of them are between 18-40. Much should be expected from a developing country with a young population, but as also other countries have shown, where there’s youth, there’s risk of change and no leader wants change. 

Demoralizing youth and showing to them that they do not belong here, has been the ruling policy of our country during this long transition. In all areas that involve decision, from government institutions to universities, from business to politics, everything works against those who try and have a last remaining hope of being someone inside their own country.

Many friends of mine have left, thousand others are currently leaving and as Europe deals with anti-establishment movements, here in Albania, our Parliamentarians still use the first tense during their speeches, our professors consider students as a menace to their position, our journalists fight for another ‘scoop’ on what shoes the Prime Minister wore during his official trips and our parents remind us on a daily basis to keep our mouthes shut, because this is no country for young men.

-Kevin J

28%

Është e vështirë për Shqipërinë që t’i përmendet emri në arenën ndërkombëtare.

Një shtet i varfër në një rajon të harruar të Europës, i cili vazhdon i zhytyr në tranzicion e me një popullsi që di vetëm të emigrojë, nuk prodhon më lajm.

Ka plot ‘shithole countries’ (shtete hale), të cilët edhe pse me probleme të shumta e të rrënuara ekonomikisht, sërish paraqesin më potencial për perëndimin dhe shtetet e mëdha.

Sa herë dalim jashtë e ndeshemi me botën e zhvilluar, na mërzisin stereotipet e paragjykimet për veten tonë dhe përpiqemi t’i ndryshojmë mendjen njerëzve se nuk jemi aq keq sa na mendojnë.

Në këto kohë të sotme pasigurie politike, kur arsenali bërthamor përdoret si gur shahu mes shteteve të armatosura, shtetet mediokre e të paformuara mirë si ky i yni, të vetmen gjë që mund të bëjnë, është tifozllëku e duartrokitja.

Popujt gjaknxehtë ballkanas, e kanë shumë të vështirë të rrinë larg konflikteve. Kemi një dëshirë të madhe për tu polarizuar e për t’i dhënë vetes më shumë rëndësi e peshë se sa kemi në të vërtetë. Liderët e ballkanit janë liderë të përmasave botërore, por që fatkeqësisht janë të detyruar të drejtojnë shtete pa peshë në politikën botërore.

Duke kërkuar të shpëtojmë nga realiteti shqiptar, gjithmonë kthejmë sytë nga perëndimi e nën efektin e adrenalinës që na jep tifozllëku, pasionohemi aq shumë për qeverisjet dhe qeverisësit e shteteve të tjera, sa lemë në harresë kollosët ballkanas të mendimit politik.

Në kronikat e Rait dhe lajmet e CNN, gjatë raportimit të një lajmi mbi popullaritetin në rënie të Presidentit Trump dhe politikave të tij, publikoheshin edhe disa pamje të një grupi të hareshëm shqiptarësh, të cilët me dajre e daulle kërcenin rreth flamurit kuq e zi, në një rrugë të paasfaltuar e me një karrocë me kuaj, e cila dukej tejet moderne për katundin e sotshëm shqiptar.
Pamjet tregonin mbi popullin ku Donald Trump kishte përkrahjen më të madhe. Kosova dhe Shqipëria, arritën të bëjnë më në fund lajm.

72% e shqiptarëve të Shqipërisë, sipas Gallup, përkrahin qeverisjen e Trump.
Shqiptarët e Shqipërisë, që bëjnë plazh ditën e zgjedhjeve, që votën e shesin për një rimbushje celulari e që vrasin e vriten me njëri-tjetrin për një vijë uji, përkrahin Trump. Shqiptarët që dinë të qeverisin vendin e tyre, që dinë të zgjedhin e të zgjidhen, që duan Europën po aq sa dhe tregun Gabi, janë në krye të listës.
Flasim për shqiptarët që nuk duan korrupsionin, edhe pse mbajnë gjithmonë dorën në xhep për t’i dhënë një kafe funksionarit të parë që u del përpara. Ata që duan drejtësi, por që mezi presin të ta fusin e që duan barazi, por akoma s’dinë të mbajnë rradhë.

Demokracia shqiptare, i përplasi në fytyrë botës perëndimore, e cila është viktimë e konspiracioneve të forcave liberale, vlerat dhe përkrahjen për një prej politikanëve botëror, të denjë për të qenë kollos ballkanik.

E në momentin kur dëgjon lajme të tilla, e u shton atyre dhe realitetin shqiptar e aktualitetin e lajmeve tona, fillon të kuptosh stereotipet e mendon se ndoshta këto stereotipe janë dicka më shumë sesa thjesht paragjykime të pabazuara në fakte.

Por sërish, mbetet 28% e popullsisë, që mendon ndryshe nga pjesa më e madhe, dhe për një shoqëri baritore si kjo e jona, kjo shifër është padyshim ngushëlluese dhe shpresëdhënëse.
28% që mendon si shumica e qytetarëve të vendeve të zhvilluara, jo detyrimisht ka të drejtë, se është ende herët për të gjykuar një qeverisje që sapo mbushi një vit, por të jep shpresë se ndoshta kjo përqindje mund të sjellë një ditë një frymë të re e të ndërgjegjshme, e cila di të jetë skeptike, di dhe guxon të mendojë ndryshe nga më i forti dhe e kupton se cilat janë mendimet dhe idealet, për të cilat ja vlen të luftosh.

Kevin